جایگاه برنامه درسی روییدنی در بین معلمان ابتدایی شهر مشهد و ضرورت پرداختن به آن

یکی از ضروری ترین تحولات در راستای ارتقای عملکرد نظام‌های آموزشی، تحول در نگرش و روش تدریس معلمان نظام آموزشی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تجارب زیسته‌ی معلمان ابتدایی از تدریس در موقعیت‌های یاددهی یادگیری روییدنی انجام شده است. با توجه به ماهیت موضوع مورد مطالعه، پژوهش حاضر از حیث هدف در زمره پژوهش‌های کاربردی قرار دارد و از حیث روش پژوهش، با رویکرد کیفی و با استفاده از روش پدیدارشناسی توصیفی انجام شده است. میدان مطالعه این پژوهش مدارس مقطع ابتدایی شهر مشهد در نیم‌سال دوم تحصیلی 1398-1399 بود. نمونه پژوهش شامل معلمان موفق در مقطع ابتدایی بود که به صورت نمونه هدفمند مورد مطالعه قرار گرفتند. برای گردآوری اطلاعات، از مصاحبه‌های نیمه ساختاریافته فردی تا رسیدن به اشباع نظری استفاده شد. جهت تجزیه‌و تحلیل داده‌ها از مرحله‌ی اول و دوم روش کدگذاری اشتراوس و کوربین یعنی کدگذاری باز و محوری استفاده شد. جهت کسب اعتبار یافته‌های پژوهش از روش‌های بررسی توسط مشارکت‌کنندگان، توصیف جامع از شرایط مشارکت‌کنندگان، انتخاب هدفمند مشارکت‌کنندگان، کدگذار ثانوی و بررسی توسط اساتید متخصص استفاده شد. نتایج نشان می‌دهد که جایگاه روش تدریس روییدنی بین معلمان ابتدایی مشهد، به دو صورت منفعلانه و فعالانه است. همچنین ویژگی‌های تدریس روییدنی، ویژگی‌های دانش‌آموزان در سن ابتدایی و تاثیرات آموزشی حاصلِ استفاده از تدریس روییدنی، پرداختن به این روش تدریس را ضروری می‌نماید.